Van Risøyhamn naar Reine.

Zondag 15 oktober

Als heel de wereld nog slaapt is de natuur al wakker. En dat is nu juist het mooiste moment van de dag. Na de storm van gisteren was de rust vanochtend wedergekeerd in Risøyhamn. Het opgestuwde water had zich weer teruggetrokken en de zeebodem met prachtige  zeewier blootgelegd. Iets verderop zwom een zeehondje  zoekend naar vis. Genieten zo ‘s morgens vroeg.

Het huisje waar we verbleven moest netjes achtergelaten worden en omdat er wat poederkoffie gemorst was ging ik op zoek naar een stofzuiger. Toen deed ik een ontdekking die mij niet eerder was opgevallen, de droom van elke huisvrouw😬: een centraal afzuigsysteem  voor stofzuigerslangen, met een slang van ca 10 meter lang. Diefstalproof zou ik zeggen, want wie heeft zo’n centraal afzuigsysteem nou thuis. Het werkte in ieder geval prima. We laadden de auto in en vertrokken  richting het zuiden van de Lofoten .

Al snel moesten we weer in de remmen vanwege een rendieren kudde. Toen bleek dat het toch nog wel een ‘beetje’ glad was. Zelfs de rendieren slipten af en toe met hun hoeven over het gladde asfalt. Voorlopig maar even uitkijken. 

Nog een stukje verderop stopten we om even te genieten van het volgende mooie moment, een prachtige baai waar een dolfijn achtige aan het foerageren was. Mooi, mooi, mooi.

Een heel eind verder op de route kwamen we voorbij Svolvaer, een plaatsje waar we later nog zullen overnachten, en besloten daar ergens bij een restaurant te stoppen voor de lunch en even pauze te houden. Bij Nyvågar, Rorbuhotell stapten we naar binnen. Ze hadden enkel een burger menu van beef of Pulled lamb. Corina bestelde er een glas rode wijn bij en ik wilde graag een alcoholvrij biertje Erdinger. De serveerster gaf aan enkel een Himla-Humla bier te hebben. Iets wat direct op mijn lachspieren werkte, zelfs al zonder alcohol. Hoe zou dat mét alcohol dan heten vroeg ik mij af. Hipla-hopla? De serveerster bleef doodernstig terwijl ik het bescheurde van het lachen. 

Maar goed, de burgers  en de drankjes werden gebracht. Smaakte best lekker. 

We bleven nog even om met de serveerster een praatje te maken over het gebouw waar het restaurant in gevestigd was. Ook dit bleek een oude handelspost van de vroegere vishandel. De meeste oude gebouwen in dit gedeelte van Noorwegen moeten behouden blijven en gerestaureerd in authentiek staat, ongeacht de bestemming. Ook bij dit restaurant was dat goed gelukt.

We vervolgden onze reis richt Reine, maar de laatste 110 km van de reis waren de meest intensieve tot nu toe. Veel bochten, smalle wegen waardoor je tegenliggers of voorrang moest geven of moest laten wachten. En dat houdt best op. Ook het verslechterende weer hielp niet echt mee aan een vlotte voortgang. Maar regen kan ook zo zijn voordelen hebben: we zien ineens weer dat de auto niet grijs is maar zwart, de zon verblindt veel minder als die achter de wolken schijnt en mijn haar krult er meer van dan met vorst. Hoe het ook zij, we kwamen uiteindelijk om 16:30 uur aan in Reine. Een zeer pittoresk plaatsje, wel druk met veel authentieke vissershuisjes , de Rorbue. In een van die huisjes hebben we twee overnachtingen. Ze zijn mini, maar alles zit erin. Ik begrijp  nu ook waarom vissers altijd afgebeeld staan met dikke visserstruien. Het is hier stervens koud binnen. Er staat een houtkacheltje, maar die is onklaar gemaakt. De elektrische radiator heeft tijd nodig om op te warmen. 

We aten vanavond in de aangrenzende bistro van het verhuurbedrijf. Ook een sfeervol restaurant met heerlijke gerechten op de menukaart. Wel weer rendiersteak  en walviscarpaccio. Ik weet het niet. Moet er erg aan wennen. 

De voorspelling is dat het slechte weer morgen zal verbeteren. Hopelijk goed genoeg om de omgeving nog eens uitgebreid te verkennen.