Zondag 4 oktober

Zondag 4 oktober

Het is altijd lekker om in een stadshotel te zitten zodat je voor bepaalde zaken niet met de auto hoeft te reizen. Maar het heeft ook nadelen. Zeker als je met het raam open in slaap probeert te komen en het nachtleven begint en allerlei  gemotoriseerd  gespuis onderlangs je hotelkamer rijdt tot midden in de nacht. Dan is een stadshotel minder leuk. 

Op mijn telefoon heb ik een app geïnstalleerd die berekent hoeveel kans je hebt om het noorderlicht te zien vanaf de plaats waar je je op dat moment bevindt. Gisteravond zouden we 6 % kans hebben om het vanuit Luleå te kunnen zien. Toen ik uit het raam keek leek de lucht kraak helder, de maan stond vol aan de hemel, maar de vele neonreclame maakte het eigenlijk onmogelijk om ook maar 1% van de Aurora te zien.

Vanmorgen hadden we ontbijt en een zaal, zo groot als een balzaal in een paleis. Een enorm contrast met de accommodatie van gisteren. Hoge met ornamenten bewerkte plafonds, waaraan enorme kroonluchters van kristal(?) en tussen de ornamenten accenten van goud. Als ik niet mijn schutkleuren zou hebben aangehad, had ik me een  echte keizerin kunnen voelen. 

We hadden voor vandaag gepland om naar de Gammelstan te gaan. Het oorspronkelijk eeuwenoude stadshart van Luleå. Ons werd verteld dat voor van de kerkdienst, de kerkgangers met paard en wagen naar de kerk komen. Wij hebben dan denk ik de moderne versie van deze gelovigen mogen aanschouwen toen we er waren, want wat we naar de kerk zagen gaan kwam met grote SUV het kerkterrein oprijden. Wel met voldoende PK.’s, dat wel.

Het dorpje is inderdaad de moeite waard om er even een kijkje te nemen. Oude rode houten huisjes, van soms honderden jaren oud, vormen een klein dorpje rondom een kerk, die prominent in het midden van de dorpje staat. De meeste huisjes hebben een betonnen fundament, maar de oudste staan gewoon op een paar houten binten. Wat ook heel opvallend is, zijn de vele plastic geraniums achter de kleine witte raampjes. Als de huisjes bewoond zijn is dat te zien aan de open raamluiken, als die gesloten zijn ja, dan is er niemand. Van de echte bewoners van deze huisjes hebben we niet zoveel gezien. Echter toen we aan kwamen rijden liepen er wel twee zeer markante heren over straat, wij noemden ze maar kabouter spillebeen en opa bakkebaard. 

Na het bezoek aan dit historische dorp zijn we doorgereden naar het Storfors natuurreservaat. We zouden er een uur over rijden. Maar, hoe rustig de wegen ook zijn in Zweden, en het weer rustig en droog, toch kwamen we na een half uur rijden tot stilstand ivm met een eenzijdig ongeval. Er was een vrachtwagen blijkbaar geschaard en op zijn kant geraakt en blokkeerde zo de hele weg. Nou was de rij auto’s die voor ons stond niet zo lang, maar het leek er toch op dat het ruimen van deze vrachtwagen niet zo maar geklaard zou zijn. Om dat we toch in een 4 Wheel Drive rijden, vond Corina het een goed idee om te proberen om op de parallel weg te komen. Want een andere auto  had dat ook gedaan. Ik twijfelde toch even om te keren, want ja, dat vond ik toch weer zo oneerbiedig naar de Zweden. We hadden tenslotte de hele dag de tijd en om nou offroad te gaan rijden om door te kunnen vond ik iets te ver gaan. Maar goed, ik keerde de auto, zocht een doorgang naar de onverharde parallel weg en probeerde zo toch weer onze weg te vinden naar het natuurpark. Maar ja, toen we eenmaal op het  blubberige  pad

reden, die blijkbaar al lang niet meer bereden was, want het gras stond een halve meter hoog, begon het verkeer in tegengestelde richting weer te rijden. Ja en vanaf die modderige weg was natuurlijk geen opgang tot de verharde weg. Dus.. auto keren. Tsja, ook dat lukte niet zomaar. Die auto was bijna net zo breed als het modderpad , en probeer daar dan maar eens 180graden te draaien. Maar het lukte, vraag me niet hoe, maar het lukte. Met meer geluk dan wijsheid. Toen we langs de gekantelde vrachtauto reden leek het er niet op dat ze die zomaar geruimd zouden krijgen. Wat een gevaarte zeg. De chauffeur was al eerder uitgezaagd en met de ambulance afgevoerd. We bleven ons nog wel even afvragen hoe dit heeft kunnen gebeuren op zo’n rustige weg, geen regen, geen laag staand zonnetje. 

We reden door, maar na nog eens dertig kilometer kwam het volgende oponthoud: een militaire colonne van een paar honderd meter. Ja en als ik mij goed herinner mag je die niet inhalen of onderbreken. Dus daar bleven we aar achter hangen. Zo’n 25 km lang. Na 2 uur waren we eindelijk bij het Storfors natuurreservaat. Na eerst een kop koffie en een kleine boodschap hebben we de wandeling naar de waterval gemaakt. Eerst een groot gedeelte over een houten pad, later ook delen door het bos. We kwamen steeds dichter bij het watergeweld. En hoewel het pad hier en daar toch wat glibberig was, was het de wandeling meer dan waard. Het is een leuk natuur/ recreatie gebied waar je best een hele dag zou kunnen doorbrengen. Toen we helemaal boven aan de waterval kwamen, zaten er nog wat gezinnen, gezellig rond een vuurplaats. Een leuke plek om te onthouden.

We reden de zelfde weg terug naar huis. Op de weg waar de vrachtwagen gekanteld was, werd nog steeds keihard gewerkt om de truck weg te takelen. Het was al 5 uur later n.b. 

Eenmaal terug in hotel hadden we gelukkig nog een tafeltje in de pub om een hapje te eten, want er zou quizavond zijn voor vaste klanten. 

Na zo’n dagje in de kou, 7 graden, waren we wel toe aan een warme hap. 

Voor nu zijn de kansen  om het noorderlicht te zien al 16 %, dus straks maar weer even naar  buiten kijken. Iedere kans moet je benutten.

Voor morgen moeten we nog iets verzinnen.