27 september

Dinsdag 27 sept, 4x4 brevet bijna gehaald.

Gelukkig konden we vandaag met redelijk droog, maar koud weer vertrekken. Het verblijf in Guesthouse Stöng was aangenaam, met gastvrij en servicegericht personeel. Ook tijdens het noodweer van afgelopen zondag hebben we, op een paar ongemakken na, onszelf prima kunnen redden en even kunnen relaxen. 

Onderweg naar het volgende adres zouden we nog een paar gemiste highlights uit de omgeving bezoeken waaronder de Dettifoss waterval. In de boekjes omschreven als een van de mooiste watervallen van IJsland en qua waterverplaatsing de meeste krachtige van heel Europa. Tot aan de afslag op weg #864 was de weg goed ijsvrij, maar na een paar honderd meter op die weg was het één grote ijsvlakte, IJsland deed daar echt zijn naam eer aan. Met een snelheid van amper 40 km/uur reden we geconcentreerd richting de waterval, nog zo’n 22 km. Eenmaal daar aangekomen was het op de parkeerplaats ook één grote ijsvlakte, dus voor de zekerheid pakte ik toch mijn wandelstokken maar mee met de spikes eraan.

Maar eenmaal op het pad naar de waterval werd het mij toch allemaal iets te glad en is Corina alleen verder gelopen. Ook zij had af en toe moeite om zich staande te houden maar  ze zette toch door om een glimp van de Dettifoss te zien.

De terugweg vanaf de waterval naar de hoofdrijweg, #1 , leek toch al iets gemakkelijker te gaan dan heen.

De volgende stop hadden we gepland in het Modruladur café-restaurant. In een plaatsje  waar wat turfhuisjes staan en een kerkje ( dat door slechts 3 mensen gebruikt wordt). Een leuk fotogeniek plekje. Onderweg veel weggedeelten met ijs en sneeuw, veel gravel ook. Het landschap zelf was in vergelijking tot wat we tot nu toe allemaal gezien hebben een beetje saai te noemen. Tot we na de koffie verder gingen richting de Studlagil Canyon ( ook wel de kloof van Wil genoemd 😉) 14 km van de snelweg af, voor een groot gedeelte onverhard en 250 meter stijging. Een mooie kloof met enorme basaltkolommen waar de Studlafoss waterval in uitkomt. 

Corina krijgt bij deze alle eer voor de foto’s, voor mij was het een iets te grote uitdaging om af te dalen naar het platform vanaf waar de kloof optimaal te zien was.

De laatste etappe van vandaag ging naar de eindbestemming en overnachtingsplek, Ormurinn Cattage in Egilsstadir. Vanuit het reisbureau hadden we enkel een adres gekregen zonder verdere uitleg, dus gingen we bij een camping, die tegenover de huisjes ligt,  even melden  bij de receptie. Nog voor we konden uitstappen stopte er een auto naast ons en de man in de auto vroeg ons of we hulp nodig hadden. Een wildvreemde n.b. Toen we hem vertelde dat we een overnachting zouden hebben in een van de huisjes belde hij “zijn zoon” (?) om te verifiëren of de booking kon kloppen. Jawel, even later stond de uitbater van de huisjes naast ons, en escorteerde ons naar onze cottage. Nummer 1, volgens hem de mooiste, maar dat is zo’n lariekoek opmerking, daar trap ik niet meer in. Echter het huisje ziet er prima uit van binnen, is leuk gelegen aan een meer waar “ een monster” zich zou schuilhouden. Whooh! Wordt eng vannacht. 

Morgen naar Jökulsarlon. Een lange route langs de oostfjorden naar de zuidkust. 
 

PS. Al heel vaak deze vakantie heb ik gehoord dat zwavelhoudend water voor veel dingen goed is, vooral voor je huis. Op de jaarlijkse traditionele, niet gefotoshopte vakantie selfie is duidelijk het verjongende en hemelse effect in mijn gelaat terug te zien.( grapje)