Vrijdag 9 oktober

Vrijdag 9 oktober.

De kansen om de Aurora te zien afgelopen nacht leken toch iets gestegen op het moment dat we naar bed gingen. We spraken af dat als één van ons moest plassen, die  even naar buiten zou gaan om te kijken of er iets te zien was, en die zou dan de ander wekken. Nou, niks dus. Regen,regen en nog eens regen.

En zo was het vanmorgen nog steeds. Grauw en nat. Máár het zou beter worden na 10 uur. Om onze andere frustratie te voeden, het nog niet gezien hebben van elanden, zijn we er na het ontbijt met de auto op uitgetrokken richting een paar onbekende plaatsten, in de hoop toch nog een paar van die woudreuzen te kunnen zien. Maar nee hoor, niets. Inmiddels was de ochtend al weer voorbij en zijn we terug gegaan naar Jukkasjärvi om het Sami museum te bezoeken. Het was gestopt met regenen, en de zon liet zich zelfs even zien. Het is een klein openluchtmuseum waar de leefgewoonten van de Sami zijn nagebouwd. Voor de liefhebber is het ook mogelijk om de rendieren te voeren voor een paar leuke foto’s. Maar wij zagen niet de meerwaarde in een bekertje brokken voor mooie foto’s. We konden dicht genoeg bij Rudolf en zijn familie komen. Wat gelijk opvalt als je de dieren hoort lopen is het knakkende geluid in de knieën  van de dieren. Dat geluid is een communicatiemiddel als de beesten in de kudde lopen en er veel mist is, of als het donker is. Als de frequentie van het klikken toeneemt weet de kudde dat sommige beesten gaan lopen en dan reageert de hele kudde daarop. Er is bij het museum ook een Tipi nagebouwd, met een harde buitenkant, waar centraal een haardvuur brandt waarop potten staan te pruttelen. We bestelden er een wafel met Warme cloudberries en vanille-ijs. Als lunch. 

In Kiruna is verder eigenlijk niet zoveel te doen. De naam Kiruna komt van de noordsamische naam Giro, wat sneeuwhoen betekent. Én van de berg Gironvarri, waar de mijn in ligt. Vandaar ook dat de sneeuwhoen hier vaak als symbool is afgebeeld. Het stadje leeft voornamelijk van de mijnbouw, waar ijzererts wordt gedolven. Er is vanaf de mijn een speciale spoorlijn naar Narvik ( Noorwegen) aangelegd om de ijzererts te transporteren. Gisteren, toen we naar Abisko N.P. reden,hebben we deze trein zien rijden, met ontelbaar veel wagonnetjes erachter.

Gisteren kregen we een filmpje door van het nos journaal waarin aandacht  werd besteed aan de rijkdom van Zweden aan grondstoffen voor accu’s van onder andere elektrische auto’s en dat mijnbedrijven hier  graag grondboringen zouden willen doen. Het zou erg zonde zijn om in dit mooie landschap nog meer mijnbouw te gaan plegen. Wij kijken nu namelijk gedeeltelijk uit op de kale berg van de mijn in Kiruna, en als er daar meer van zouden komen gaat een prachtig stuk ruige natuur verloren. 

We hadden besloten vanavond nog maar een keer in het restaurant van het Camp te eten. Zonder reservering zijn we er rond zessen heen gegaan. We konden niet a la carte eten,  maar een “fixed menu”. Een compleet menu van drie gangen. Het was een complete verrassing wat we te eten kregen, maar zeker de moeite waard. 

Als voorgerecht kregen we een surprise sandwich, een klein stukje brood met elandworst en cream kaas, verstopt in een blikje. Het hoofdgerecht was een moose stew  met amandelaardappelpuree, rode biet, zwarte bessen gelei, vlierbessencompote en pickled cucumber. Oh ja, en dan nog gebakken ui met champignons. Heerlijk was het. We dronken er een lokaal biertje bij, met de namen:

Main Stream en Shit Creek Ale (?). Als nagerecht kregen we iets met typisch Zweedse delicatessen: een pannacotta met koffie aroma, en daarbovenop een in koffie gemarineerde Zweedse kaas en daarbij nog een beetje compote van cloudberries. Dat is was echt een noord Zweedse combinatie. 

Nu zijn we ons aan het voorbereiden voor morgen. Dan gaan we weer in zuidelijke richting via Jokkmokk naar Arvidsjaur.