Dinsdag 20 september

20 september

Gisteravond in het hotel vroegen  we voor de zekerheid bij de receptionist of het zinvol is om onze missie naar de Latrabjarg ( voor Puffins enzo) nog eens te hervatten. Voor de zekerheid zocht hij het voor ons nog even op, op een informatiepagina op internet. Maar de desillusie werd groter omdat de vogels er niet zijn tijdens kantoortijden. Volgens zijn info was de beste tijd voor 9 uur ‘s ochtends of na 5 uur ‘s middags en dan is er nog maar een kleine kans. Daar gaan we dus maar geen halsbrekende toeren meer voor uithalen.

Vandaag zouden we doorrijden richting Isafjordur, maar omdat de aanbevolen route voor een groot gedeelte via dezelfde weg zou zijn als de heenweg van gisteren, vroeg ik bij de hotelreceptionist na of de alternatieve weg ( nr 63) goed berijdbaar was en goed geasfalteerd. 

Ook dat zocht hij met plezier voor ons even op. Volgens zijn info was de weg geen enkel probleem en konden we er veilig overheen.

Het ging voor een groot gedeelte echt prima, absoluut geen drukte, goed asfalt maar hier en daar wat reparatieplekken met gravel. Omdat we wel wat hoger de bergen in reden werd het zicht minder en minder, maar ook dat ging nog redelijk goed.

Tot op een gegeven moment toch weer een bordje langs de weg stond, in het IJslands, dat de asfaltering zou stoppen en overgaan in gravel. Pfff, daar gaan we weer dacht ik. Op sommige stukken had ik  het gevoel dat we in het programma 

“ de gevaarlijkste wegen” zaten. Langs afgronden, slecht zicht vanwege de mist, scherpe bochten, stijle afdalingen enz.enz. Met geknepen billen en super geconcentreerd zat ik achter het stuur. Maar ja, als je iets wilt zien….! Onderweg stopten we meerdere keren om de scenery in ons op te nemen. Het is onbeschrijflijk mooi hier in de Westfjord. Als je 5 minuten lang op dezelfde plek blijft staan en iedere 30 seconden een foto neemt, dan heb je 10 verschillende foto’s. De dynamiek van de wolken op het landschap  is adembenemend. 

We reden door om onderweg  bij de  Dynjandi waterval te stoppen. Deze waterval is de hoogste waterval ( 100 meter) in de Westfjorden en stort zich trapsgewijs naar beneden. Een prachtig gezicht. ( Ik ben benieuwd hoe die er in de winter uitziet)

We zetten onze reis voort richting de eindbestemming, maar de gravelroad was de enigste weg om op de juiste plek te kunnen komen. We moesten diverse kliffen onderlangs passeren en op een gegeven moment dwars door de bergen via een bijna 6 km lange tunnel( inmiddels weer geasfalteerde weg) tot we in het volgende prachtige,  fjord kwamen. Een tweede tunnel  dwars door de berg had maar één rijbaan en tegenliggend verkeer moest voorrang geven middels het wachten in een soort parkeerhaven. Wij reden in de voorrangs richting, dus tegemoetkomende auto’s, het waren er maar 4 of zo) moesten op ons wachten. ook 6 km lang.

Eenmaal door die tunnel waren we bijna op de plaats van bestemming.

Alvorens naar het hotel te gaan besloten we toch eerste nog even rond te rijden en even de omgeving te verkennen. We stuitten op een soort openlucht museumpje vlak bij de haven, en tot mijn verbazing stonden we ineens voor het restaurant waar ik voor woensdagavond a.s. een reservering had gemaakt, Tjöruhúsid, het oudste nog bestaande huis op IJsland uit 1734. Volgens mij betekent het zoiets als Het Teerhuis.

We keken even binnen en bleek dat het open was voor lunch. Ja, dan blijf je maar gelijk zitten. Een buffet met diverse soorten bereidingen van verschillende soorten vis, ( schol, heilbot, mul, kabeljauw, zeeduivel). En dan heerlijke aardappels, venkelsalade, rode bieten salade en groene bladsalade. Het was heerlijk. De “ober” adviseerde de vissoep ( van kreeft en heilbot) na de vis te nemen. Oh oh, wat was dat lekker, en voldoende voor de rest van de dag. 

We wandelden nog even langs de haven en bij het toeristen info centrum haalden we nog wat informatie voor bezienswaardigheden in de omgeving. Zeevogels kunnen we wel vergeten, was de boodschap, maar walvissen zijn zeker nog in de buurt. De aardige man in het info centrum vertelde ons dat er recentelijk nog walvissen in nabijgelegen fjorden waren gesignaleerd en zelfs in het fjord waar wij vanuit de hotelkamer nu op kijken. Blijven hopen dan maar. In ieder geval gaan we als we langs Holmavik rijden daar ons geluk ook nog eens beproeven, en kijken we of we 

bij Lakitours nog met een walvistochtje mee kunnen. 

Het diner slaan we vanavond maar over, de uitgebreide lunch was voldoende voor de restant van de dag.